Een zonnige zaterdagmorgen langs de oprit van de autostrade.
Ze was 50 lentes oud.
Voorovergebogen vuilnis ruimend.
Haar verwrochten oneindige blik;
terneergeslagen, leeg, en verlaten.
Ik mijmer vanachter mijn stuur;
proficiat, jammer, gelukkig, helaas, waarom.
Haar blik laat mij niet los,
terwijl de winterzon reflecterend op de asfalt mijn ogen prikt.
Welk onheil trof haar leven.
Uit welke ellendekloof klimt ze omhoog,
moedig doch moedeloos.
Mijn problemen lijken plots heel klein.
De wereld is niet slecht voor mij.
Het leven kronkelt vreemde paden.
Hou sterk dame met schop en blik.
De toekomst bergt nog vele dagen.
Ignace Vandewalle
